Το Βαλς Των Χαμένων Ονείρων (Εις μνήμην) - By stefanosL

Εις μνήμην.
Απόγνωση.....Ψυχές, που αναζητούν απεγνωσμένα την επιστροφή....Σώματα, που δε πρόλαβαν να αγκαλιαστούν.....Λόγια που δεν ειπώθηκαν. Φωνές, που δε θα ακουστούν ξανά στα αμφιθέατρα. Όνειρα, που δε θα πραγματοποιηθούν ποτέ. Έρωτες, που θα μείνουν ανεκπλήρωτοι. Σιωπή..... Ψίθυροι που δεν ακούστηκαν γιατί έσβηνε η ζωή μέσα τους ..... Κραυγές, που δε πρόλαβαν να φτάσουν ποτέ στη άκρη των χειλιών. Ένα καρέ πίσω στη ζωή. Γέλια. “ Πόσο ωραία περάσαμε τις απόκριες, χαμός έγινε”. “ Σ' αγαπώ μαμά, θα τα πούμε μόλις φτάσω”. “ Έρχομαι κορίτσι μου, θα βγούμε σήμερα ε; Ραντεβού στη Ναυαρίνου”. “Ουφ!! Παίρνω πτυχίο φέτος, πρέπει να δω τι θα κάνω μετά”. Μετά; Πόσο μάταιο ακούγεται αυτό το “ΜΕΤΑ", μπροστά σε ότι πραγματεύεται η ίδια η ζωή για εμάς; Ένα καρέ μπροστά. Αναμονή.....Για ένα νέο που περιμένεις και δεν έρχεται. Το γνωρίζεις,.....άλλα ελπίζεις.... Η ελπίδα άλλωστε πεθαίνει τελευταία, έτσι δε λένε; Συντρίμμια..... Τα σώματα, οι ζωές όσων έφυγαν, άλλα και όσων έμειναν πίσω. Τίποτα δε θα είναι ξανά το ίδιο. Δε ξέρεις πιο συναίσθημα πρέπει να αφήσεις να επικρατήσει μέσα σου. Αυτό της θλίψης ή της οργής; Ανάμνηση.....Μια φωτογραφία πάνω στο τζάκι να σε θυμίζει.....Ένα λουλούδι στο τάφο. Λίθη.....Όχι για τους δικούς σου ανθρώπους, αλλά για εμάς τους υπόλοιπους; Η ζωή προχωρά και η σκέψη δεν έχει χρόνο να μείνει πίσω. Δυστυχώς. Μέχρι να έρθει η δική μας σειρά να θρηνήσουμε. Η ζωή μας τελικά; Ενα “ΠΑΜΕ ΚΑΙ ΟΠΟΥ ΒΓΕΙ”. Άλλοτε μας βγαίνει και άλλοτε όχι.