Απόγευμα

Κάθε απόγευμα, στο σεργιάνι μου,
σε κρατώ απ’ το χέρι σου
και στο Γλαροπάτι,
σ’ οδηγώ κρυφά και στην θάλασσα,
σ’ αγκαλιάζω τρυφερά
μάρτυς μου ο άσπρος γλάρος!

Και μες στο ψέμα ετούτο,
πως κυλάει ο χρόνος, φεύγει,
στα μακριά μαλλιά σου,
η αύρα παίζει με τον πόνο μου,
τους όρκους μου σκορπάει,
να μην ακουστούν, να μη δεθούν,
στον ψεύτικο τον χρόνο,
όνειρα φευγάτα, μαύρες πέτρες,
κάθε απόγευμα! …

Απόγευμα κι εσύ, όλο μου ζητάς,
να σε λευτερώσω θες
απ’ τα χέρια μου πια,
να δεις πιο μακριά, απ’ την θάλασσα,
ως εκεί που χάνονται
τα λευκά πανιά της νιότης!

Πώς να σ’ αφήσω πες μου,
κοίτα ο Ήλιος μου, βασιλεύει,
την γλύκα του κορμιού σου,
πώς να στερηθώ πριν την γευτώ,
απόγευμα κι εσύ είσαι,
η ανάσα μου, ο στόχος μου,
πάλι να αστοχήσω!; …
Όχι δεν σ’ αφήνω, φύγε αν μπορείς,
κάποιο απόγευμα! …

Κυριακή, 7 Ιουνίου 2020 / 5:27 - 6:24 πμ

377