Ελληνίδα φοιτήτρια σπάει τη σιωπή της για τη σεξουαλική παρενόχληση στα βρετανικά πανεπιστήμια

Διαστάσεις επιδημίας λαμβάνουν τα περιστατικά σεξουαλικής παρενόχλησης, σεξισμού, ιδεολογικής καταπίεσης και «φίμωσης» των ελεύθερων ιδεών, στα βρετανικά πανεπιστήμια, με τα στοιχεία που έρχονται στο φως τη δημοσιότητας να προκαλούν τριγμούς στο οικοδόμημα της βρετανικής ακαδημαϊκής κοινότητας, που αποτελεί άλλωστε και μια από τις πιο κερδοφόρες «βιομηχανίες» της χώρας. Το ζήτημα έφτασε αυτή την εβδομάδα και στην αγγλική βουλή, ενώ τα μεγαλύτερα πανεπιστήμια, το ένα μετά το άλλο, εξέδωσαν δικαιολογητικές απαντήσεις στη σχετική έρευνα του Guardian.

Το Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου συγκαταλέγεται μεταξύ των… κορυφαίων ιδρυμάτων σε αριθμό καταγγελιών τέτοιων περιστατικών, πίσω από αυτό της Οξφόρδης και του Νόττινχαμ. Μάλιστα είναι το πρώτο, μαζί με το LSE, σε αριθμό εργαζόμενων του (από 5) που άλλαξαν… δουλειά, μετά από επίμονες καταγγελίες εναντίον τους, όχι μόνο για σεξουαλική παρενόχληση, αλλά και για ιδεολογικό εκφοβισμό.

Μια τέτοια φοιτήτρια, μέχρι πρότινος υποψήφια διδάκτορας, είναι η Δήμητρα Αργυρίου, που έγινε δεκτή στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου ώστε να συνεχίσει την έρευνα μετά το μεταπτυχιακό της στην Υπολογιστική Φυσική του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου.

Η Δήμητρα είναι παράλληλα ενεργή ακτιβίστρια για τα δικαιώματα των ζώων, με συμμετοχή σε πολλές φιλειρηνικές εκδηλώσεις και δράσεις, γεγονός που, όπως έχει καταγγείλει παραδίδοντας και σχετικά στοιχεία στις πρυτανικές αρχές του πανεπιστημίου της, είχε ως αποτέλεσμα τον παραγκωνισμό της από την ερευνητική ομάδα και την υποβάθμιση των σπουδών της από «διδακτορικό» σε «μεταπτυχιακό».

Όπως αναφέρει, ο επιβλέπων καθηγητής της δεν ενέκρινε την εξωπανεπιστημιακή της δράση και τις ανησυχίες της και προσπαθούσε να την αποτρέψει από τέτοιες ενέργειες ακτιβισμού. Η ίδια δεν άκουσε και, τότε, ξεκίνησαν τα σοβαρά προβλήματα. Προβλήματα καθημερινά κι ανυπέρβλητα για την ίδια, και μέσα σε αυτά προστέθηκε και η σεξουαλική παρενόχληση που άρχισε να δέχεται από συνεργάτη του εργαστηρίου της. Όταν αποτάθηκε στον υπεύθυνο της καταγγέλλοντας το γεγονός, η απάντηση ήταν να το «ξεχάσει, διότι τους χρειαζόμαστε τους συνεργάτες»…

Η παρενόχληση και η καταπίεση αυτών των μορφών, δεν άργησαν να σημαδέψουν τη ζωή της: Λίγους μήνες αργότερα, η Δήμητρα Αργυρίου διαγνώστηκε με βαριά κατάθλιψη.

Ανήσυχος χαρακτήρας η ίδια, έκανε ότι μπορούσε για να υπερασπιστεί το δίκιο της που θεωρούσε ότι έχανε, ως θύμα μιας αυταρχικής και ανεξέλεγκτης εξουσίας. Απευθύνθηκε στην πρυτανεία, της οποίας το πόρισμα κατέληξε, λίγο-πολύ, ότι η… ίδια ήταν «επικίνδυνη», σε σωματεία φοιτητών, στην αστυνομία και, τελικά, στους δημοσιογράφους…

«Ο καθηγητής αντί να θέλει να τον σέβεσαι λόγω των γνώσεων του, θέλει να τον φοβάσαι λόγω της θέσης του. Δεν υπάρχει ελευθερία λόγου. Ακόμα κι αν πεις κάτι που να μπορείς να αποδείξεις ότι είναι σωστό, στιγματίζεσαι», υπογραμμίζει, ενώ απευθύνει κι ένα μήνυμα:

«Συνιστώ σε όποιον νιώθει ότι περνάει αντίστοιχη κατάσταση με τη δική μου, να μιλήσει. Ο δικός μας ο φόβος είναι η δική τους δύναμη»...