Shortcuts

DIG DEEP

Στίχοι, ερμηνεία, προγραμματισμός, ερασιτεχνική λήψη ήχου και μίξεις έγιναν από τον 2Φ.
H παραγωγή του κομματιού έγινε από τους The Kilimanjaro Darkjazz Ensemble.
Η λήψη της φωτογραφίας έγινε από τον Στάθη Μυριοφύτου και η ψηφιακή της επεξεργασία από τον LiBa.

Το παρόν ηχογράφημα κυκλοφορεί διαδικτυακά και χωρίς αντίτιμο.

|Contact|

2Φ

LiBa

Resalto Grosso

2Φ_ResaltoGrosso_2023

[grigorissavvopoulos]

“Αν το ‘χω αγγίξει μία είναι για πάντα δικό μου εν τέλη! “ 💣🔥

[fReGro]

Στίχοι

Περνάν ανθρώποι γύρω μου, μα δε μ’ ακούμπησαν.
Τα λόγια μου βγαίνουν σιγά και δεν ακούστηκαν.
Βρήκα το τρόπο να ανασάνω,
ασφηκτικά το μικρόφωνο πιάνω.
Περνάν χειμώνες κι εποχές
δε με περίμεναν.
Κοιτώ χαζά να φεύγουν όπως τα αυτοκίνητα
κι όσο χαζολογούμε ο χρόνος περνάει,
μα αυτός ο κόσμος νιώθω πως δε με χωράει.

Μείνε κοντά, να μην χανόμαστε.
Χαμένοι μόνοι τα χαράματα γελιόμαστε.
Βουτάμε σε ποτήρια και χορεύουμε μες τους καπνούς
έπειτα ανατέλλει και ξεχνιόμαστε.
Μηχανικά κινούμε πάνω στο ρυθμό της
και προσπαθώ να σπάσω τον αλγόριθμό της
κι εκεί που αισθάνομαι το κόσμο να μη με χωράει,
βρήκα ένα σύμπαν να χαθώ στο πρόσωπο της.

Πλάσματα ανήθικα κάτω απ’ τα αστέρια.
Μετράω τα άστρα με τα δύο μου χέρια.
Τραβάω τζούρα νευρικά, λες και βιάζομαι,
τα δάχτυλα μου καίω μα δεν το αισθάνομαι.

Κινούμε κυκλικά και καταλήγω ίδιος.
Μέσα στη ζάλη μου το κόσμο ανακαλύπτω.
Μέσα απ’ τα λάθη μου αλήθεια αποκαλύπτω.
Μα μες τη πλάνη μου τα shortcuts εφευρίσκω.

Κάνε πως ξέρεις μαλάκα γιατί είναι εύκολο να κρίνεις,
δεν έχεις με κάτι να με συγκρίνεις.
Βούτηξα μόνος μου στα πιο βαθιά και σκοτεινά νερά μου
καρδιά μου πιο πόνο να απαλύνεις;
Θυλιά στον λαιμό μου τυλίγεις
και σκέφτομαι τουλάχιστον μ’ αγγίζεις.
Τον ουρανό κοιτώ κι ανοίγει.
Η γλώσσα μου γυρνάει και με πνίγει.
Δειλά δένεις τα χέρια σου γύρω μου και με λύνεις.
Να μην ξεχάσω ποιός είμαι, τι έχω ζήσει,
από τι έχω βγει, τι έχω γίνει.
Απότομη στροφή που με ζαλίζει,
σαν ξύδι καταλήγει στο στομάχι μου.
Πάλι δίνω την μάχη μου και τα άγχη μου στη πλάτη μου
αυξάνουνε το βάρος.
Πελάτη μέσα σε πελάγη δεν πνίγομαι,
μα επιπλέω.
Σαν μύγα στο γάλα θα βγάζω μάτι
κι αφήστε με μονάχο μου πάλι θα ‘χω να λέω.

Μόνος,
ο στίχος μου δεν συγχωρεί σαν να ‘ταν χρόνος
κι όμως,
νιώθω ένα πόνο που δε σβήνει
κι όντως,
πληγώνει σαν ξίφος ο λόγος μου.
Στην άκρη κάθομαι, παίρνω το χρόνο μου,
θα ‘χω το λογο μου.

Ζυγιάζω καταστάσεις κι όσο ισσοροπώ
βρίσκω το τρόπο μου θα ‘χω το τρόπο
ααα
Χιλιάδες ξίφοι στη καρδιά μου πάνω.
Ανοίγω στόμα και χιλιάδες ξίφοι πέφτουνε στα μούτρα σου επάνω,
χάνω.
Καμιά φορά γνωρίζω πως το παρακάνω,
μα είμαι εδώ.
Κι είναι τόσο αρκετό.
Όσο για να ξανά πάρω ανάσα μέσα απ’ το βυθό.
Όσο για να τα ξεχνώ.
Τόσο, όσο για να μην σταματήσω να περπατώ.

Σε σύντομες διαδρομές χαμένοι.
Πριν κοιμηθώ, μετρώ κρυφά τι μένει
στα δάχτυλα του ενός χεριού μου.
Σφικτά κρατώ ότι νιώθω κι ανατέλλει,
αν το ‘χω αγγίξει μία είναι για πάντα δικό μου εν τέλη.