filmov
tv
ΤΟ ΠΡΩΤΟΝ ΕΙΔΥΛΛΙON-Η ΚΥΡΑ ΤΡΙΣΕΥΓΕΝΗ ΔΗΜ.ΚΑΜΠΟΥΡΟΓΛΟΥ-Διηγήματα-ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ-Λόγος με tempo
Показать описание
ΤΟ ΠΡΩΤΟΝ ΕΙΔΥΛΛΙON-Η ΚΥΡΑ ΤΡΙΣΕΥΓΕΝΗ ΔΗΜ,ΚΑΜΠΟΥΡΟΓΛΟΥ-Διηγήματα-ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ-Λόγος με tempo-Vana Sbarouni
ΤΟ ΠΡΩΤΟΝ ΕΙΔΥΛΛΙΟΝ
"Από το σπίτι του δια να υπάγει στο Γυμνάσιον της Πλάκας, ένα μόνον δρόμον είχε ν’ αλλάξει.
Αυτός όμως προτιμούσε ένα στενόν σοκάκι, που δεν τον πήγαινε βέβαια συντομότερα, είχεν όμως άλλα προτερήματα. Είχεν ένα σπιτάκι και το σπιτάκι αυτό ένα παραθυράκι, και το παραθυράκι αυτό, κάθε πρωί στις 8 παρά τέταρτον που περνούσε, δύο μικρές συμμαθήτριες και πολύ φιλενάδες, που εδιάβαζαν. Είχαν επαναλήψεις.
Πότε η μία, πότε η άλλη κρατούσε το τετράδιον και άκουε την άλλην που έλεγε.
Μόλις ο φίλος μου πλησίαζε στο παραθυράκι αυτό, έσκυβε το κεφάλι του κάτω ―όλα τ’ αγόρια είναι μπούφοι― και κοίταζε τα βήματά του που κάθε τόσο ετρίκλιζαν. Την ώραν όμως που έστρεφε το στενόν, εγύριζε το κεφάλι του και έριχνε μια μονάχα βιαστική ματιά στο παραθυράκι.
Μια φορά είδε πως είχαν γυρίσει τα κεφαλάκια τους και τον κοίταζαν. Την άλλη μέρα του χαμογέλασαν. Την τρίτη μέρα του κούνησαν το τετράδιον. Έβγαλε και αυτός το καπέλο του τότε και χαιρέτησε από μακριά. Την άλλη μέρα, ύστερα απ’ τα πραξικοπήματα αυτά, άμα τον είδαν από μακριά που φάνηκε στο στενόν, τσακίστηκαν να μπουν μέσα.
Το πρωί πέρασε δειλά-δειλά, ξύνοντας σχεδόν τον τοίχο...."
Η ΚΥΡΑ ΤΡΙΣΕΥΓΕΝΗ
"Παλιότερη γενιά απ’ τους Λυκοδήμους δε γνώρισ’ η Αθήνα. Η Σωτήρα του Λυκοδήμου ήταν η εκκλησία τους. Είχαν κι ένα τροπάρι ―άγραφο ήταν― που μυστικά και μουρμουριστά, καταλάβαιναν δεν καταλάβαιναν, το ‘λεγαν και το παράδιν’ ο γέρος που θα ‘φευγε απ’ τον κόσμο, στο νέο, που θα κρατούσε τη σειρά της γενιάς.
Παράξενο ωστόσο τροπάρι κι εκείνο. Το ‘λεγαν ανήμερα του Αγίου Δημητρίου, κι αυτό ήταν για Άγια γυναίκα· μα πάλι της Παναγιάς δεν ήταν.
Και μια φορά, την ώρα που το αποτέλειων’ ο γέρος και το απόμαθεν ο εγγονός, τον αρώτησ’ ο μικρός, που ήταν περίεργος: για ποιον Άγιο είναι το τροπάρι, ο γέρος αγρίεψε τότες και του είπε σουτ! κι έτσι αγριεμένος πέθανε.
Στην Αθήνα τους λέγανε Λύκους, μα και τους αρχαίους Λυκομήδας Λύκους τους λέγανε κι εκείνους.
Έτσι ήταν γραμμένος και στο σκολειό ο Στεφανής, ο μόνος και τελευταίος από δαύτους: Στέφανος Λύκος.
Το σόι ―άτυχο σόι― σ’ αυτόν και μόνον τώρα κρέμεται.
Οι γονείς του είχαν πεθάνει, μαζί κι οι δυο, στο τελευταίο θανατικό που ρήμαξε τον τόπο· κι ο Στέφανος έμεινε στα χέρια της θείας του της Κυρα-Τρισεύγενης ―αδελφή του πατέρα του ήταν― που δεν παντρέφτηκε, για να τον αναθρέψει.
Αυτή την υπόσχεση έδωσε «ενώπιον θεού και ανθρώπων» στον αδελφό της και στη νύφη της την ώρα της θανής των και την κράτησε την υπόσχεση, σα Λυκοδήμαινα που ήταν κι αυτή.
Και τώρα ζουν οι δυο τους στο προγονικό τους αρχοντικό, που είναι δίπλα στη Σωτήρα, την εκκλησιά τους..."
#λογοτεχνία #logotexnia #áudiobook
ΤΟ ΠΡΩΤΟΝ ΕΙΔΥΛΛΙΟΝ
"Από το σπίτι του δια να υπάγει στο Γυμνάσιον της Πλάκας, ένα μόνον δρόμον είχε ν’ αλλάξει.
Αυτός όμως προτιμούσε ένα στενόν σοκάκι, που δεν τον πήγαινε βέβαια συντομότερα, είχεν όμως άλλα προτερήματα. Είχεν ένα σπιτάκι και το σπιτάκι αυτό ένα παραθυράκι, και το παραθυράκι αυτό, κάθε πρωί στις 8 παρά τέταρτον που περνούσε, δύο μικρές συμμαθήτριες και πολύ φιλενάδες, που εδιάβαζαν. Είχαν επαναλήψεις.
Πότε η μία, πότε η άλλη κρατούσε το τετράδιον και άκουε την άλλην που έλεγε.
Μόλις ο φίλος μου πλησίαζε στο παραθυράκι αυτό, έσκυβε το κεφάλι του κάτω ―όλα τ’ αγόρια είναι μπούφοι― και κοίταζε τα βήματά του που κάθε τόσο ετρίκλιζαν. Την ώραν όμως που έστρεφε το στενόν, εγύριζε το κεφάλι του και έριχνε μια μονάχα βιαστική ματιά στο παραθυράκι.
Μια φορά είδε πως είχαν γυρίσει τα κεφαλάκια τους και τον κοίταζαν. Την άλλη μέρα του χαμογέλασαν. Την τρίτη μέρα του κούνησαν το τετράδιον. Έβγαλε και αυτός το καπέλο του τότε και χαιρέτησε από μακριά. Την άλλη μέρα, ύστερα απ’ τα πραξικοπήματα αυτά, άμα τον είδαν από μακριά που φάνηκε στο στενόν, τσακίστηκαν να μπουν μέσα.
Το πρωί πέρασε δειλά-δειλά, ξύνοντας σχεδόν τον τοίχο...."
Η ΚΥΡΑ ΤΡΙΣΕΥΓΕΝΗ
"Παλιότερη γενιά απ’ τους Λυκοδήμους δε γνώρισ’ η Αθήνα. Η Σωτήρα του Λυκοδήμου ήταν η εκκλησία τους. Είχαν κι ένα τροπάρι ―άγραφο ήταν― που μυστικά και μουρμουριστά, καταλάβαιναν δεν καταλάβαιναν, το ‘λεγαν και το παράδιν’ ο γέρος που θα ‘φευγε απ’ τον κόσμο, στο νέο, που θα κρατούσε τη σειρά της γενιάς.
Παράξενο ωστόσο τροπάρι κι εκείνο. Το ‘λεγαν ανήμερα του Αγίου Δημητρίου, κι αυτό ήταν για Άγια γυναίκα· μα πάλι της Παναγιάς δεν ήταν.
Και μια φορά, την ώρα που το αποτέλειων’ ο γέρος και το απόμαθεν ο εγγονός, τον αρώτησ’ ο μικρός, που ήταν περίεργος: για ποιον Άγιο είναι το τροπάρι, ο γέρος αγρίεψε τότες και του είπε σουτ! κι έτσι αγριεμένος πέθανε.
Στην Αθήνα τους λέγανε Λύκους, μα και τους αρχαίους Λυκομήδας Λύκους τους λέγανε κι εκείνους.
Έτσι ήταν γραμμένος και στο σκολειό ο Στεφανής, ο μόνος και τελευταίος από δαύτους: Στέφανος Λύκος.
Το σόι ―άτυχο σόι― σ’ αυτόν και μόνον τώρα κρέμεται.
Οι γονείς του είχαν πεθάνει, μαζί κι οι δυο, στο τελευταίο θανατικό που ρήμαξε τον τόπο· κι ο Στέφανος έμεινε στα χέρια της θείας του της Κυρα-Τρισεύγενης ―αδελφή του πατέρα του ήταν― που δεν παντρέφτηκε, για να τον αναθρέψει.
Αυτή την υπόσχεση έδωσε «ενώπιον θεού και ανθρώπων» στον αδελφό της και στη νύφη της την ώρα της θανής των και την κράτησε την υπόσχεση, σα Λυκοδήμαινα που ήταν κι αυτή.
Και τώρα ζουν οι δυο τους στο προγονικό τους αρχοντικό, που είναι δίπλα στη Σωτήρα, την εκκλησιά τους..."
#λογοτεχνία #logotexnia #áudiobook