solmeister: Η Τελευταία Παράσταση στο Προαύλιο | #TLSK

► Instagram: @solmeister13 | #tlsk

► Merch:

► Spotify:

Μουσική Παραγωγή & Στίχοι από τον Solmeister.
Επιμέλεια Παραγωγής από τον Alex Simon Papaconstantinou.
Mastering από τον Joe LaPorta (Sterling Sound)

Στην πιο σκοτεινή χρονιά, ο Solmeister κυκλοφορεί την πιο σκοτεινή δισκογραφική του δουλειά. Με μια διάχυτη κλειστοφοβική διάθεση που δίχως άλλο πηγάζει και από το ομιχλώδες κλίμα της κατ' οίκον απομόνωσης, το “Τα Λέμε Στην Κόλαση” παρουσιάζεται κατά πολύ πιο μισανθρωπικό, βλάσφημο, σκληρά ρεαλιστικό και βαθιά εσωτερικό από τον προκάτοχό του, την παραμυθένια ροκ όπερα “Χάρτινο Βασίλειο”.

-----------------------------------------------------------------------------------------
Το WNC παίζει μόνο ένα είδος... Αληθινή μουσική!
-----------------------------------------------------------------------------------------

Κυκλοφορεί μέσω της CKND Records.

[ΤροΐρηΒασιλείαΕιρήνη-ηρ]

Αυτό το κομμάτι όσες φορές και να το ακούσω συνεχίζει να με ανατριχιαζει οπως την πρωτη φορα! #TLSK 🖇️☄️

[annoyingbrunette]

[Verse 1]
Κάποιος μου είπε πως μεγάλωσα
Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας
Κι ας μην κρυβόμαστε καν στο προαύλιο πια
Γιατί κανείς δε θα πει να πάμε για μάθημα
Δε σε βλέπω και πουθενά, ίσως να πήρες απουσία
Μα η ουσία είναι πως κάποτε σε ήξερα απ' όλους πιο καλά
Και τώρα σε έχω δει σε φωτογραφίες με φίλους να ποζάρεις
Και αναρωτιέμαι αν έχεις τα ίδια άγχη που είχες παλιά
Γιατί κάποτε σε ήξερα, βλέπεις
Και σ' είχα μισοερωτευτεί, όπως συνήθως
Και κυρίως ερωτεύτηκα το γεγονός πως
Απείχες κάπως από όλα όσα τείνω να ερωτεύομαι συνήθως
Λες κι η συνήθεια έχει πια το ίδιο νόημα
Λες κι είμαστε τα ίδια παιδιά, με το ίδιο φρόνημα
Απλά λίγο πιο φρόνιμα και με φρονιμίτες στα χαμόγελα
Και θα μου πεις γιατί τα γράφω όλα αυτά
«Γιατί το παρελθόν το ξεκλειδώνω μέσα από κορίτσια»
Κι είναι άδικο να λένε το στίχο μου "ερωτικό"
Ενώ απλά είμαι ένα αγόρι που κρατά ένα φακό
Και στα σκοτάδια της μνήμης μου αναζητώ
Το βράδυ εκείνο που την αυλή στολίσανε για γιορτή
Κι εγώ γεμάτος άγχος περπάτησα προς τη σκηνή
Έσκισα μια κακή σελίδα, πριν χαρίσω το τετράδιο
Κι ανέβηκα να πω ένα τραγούδι στο προαύλιο
[Pre-Chorus]
Άλλο ένα βράδυ που δεν ξέρω αν κοιμάμαι
Και ν' ανοίξω την ντουλάπα φοβάμαι
Τα φαντάσματα το βράδυ χορεύουν
Κι οι φωνές στο κεφάλι μου ποτέ δε σωπαίνουν

[Chorus]
Μου λένε «Γύρνα
Χρωστάς μια τελευταία παράσταση στο προαύλιο!»
Μου λένε «Ξύπνα
Ξεθάψαμε απόψε το παλιό σου τετράδιο!»
Μου λένε «Ξέχνα
Για λίγο, όταν θα πάμε, όταν φύγουμε στον παράδεισο!»
Τα φωτορυθμικά χαμηλώνουν
Και εκεί που όλα άρχισαν, απόψε τελειώνουν!

[Verse 2]
«Μαλάκα, το παιδί τα λέει καλά· ποιος το περίμενε;»
Αυτή η γαμημένη ατάκα είναι η ζωή μου όλη
Λες και δεν κάνει bam από τη φάτσα το άμα ένιωθα πολλά
Λες κι είχε η τέχνη συγκεκριμένα χαρακτηριστικά
«Μπράβο, Μανώλη», μου λένε, «τα λες καλά
Με παρόμοιο τρόπο, κι ας έχουν περάσει 10 χρόνια απ' τα 17»
«Ευχαριστώ, αλλά προς τι η έκπληξη;»
Το συλλογίζομαι για λίγο κι είμαι στο προαύλιο ξανά
Χωρίς κορίτσι, όμως, αυτήν τη φορά
Χωρίς παρέα, χωρίς τίποτα. Γύρισα πίσω, όμως
Γύρισε πίσω ο χρόνος, 16 ξανά. Πήρα ό, τι ήθελα
Αλλά θυμήθηκα πόσο μισούσα νά 'μαι μόνος
Με μια μπάλα παίζω πάσες απαλά στον τοίχο
Κι αυτός, σα φίλος που με ξέρει από παλιά, τη στέλνει πίσω
Και τα νέα μου σχεδόν με ρωτά
Αλλά του λέω «δεν έχω έρθει μέχρι εδώ για να μιλήσω
Έχω έρθει για τη συναυλία, μα το μέρος είναι άδειο
Και τα πάντα στο προαύλιο σκοτεινά»
Έλεγα πως ήρθα μόνος, αλλά οι μάγισσες μου στήσανε παγίδα
Με κοπέλα ήρθα πάλι, απλά τη λένε Μοναξιά
[Pre-Chorus]
Άλλο ένα βράδυ που δεν ξέρω αν κοιμάμαι
Και ν' ανοίξω την ντουλάπα φοβάμαι
Τα φαντάσματα το βράδυ χορεύουν
Κι οι φωνές στο κεφάλι μου ποτέ δε σωπαίνουν

[Chorus]
Μου λένε «Γύρνα
Χρωστάς μια τελευταία παράσταση στο προαύλιο!»
Μου λένε «Ξύπνα
Ξεθάψαμε απόψε το παλιό σου τετράδιο!»
Μου λένε «Ξέχνα
Για λίγο, όταν θα πάμε, όταν φύγουμε στον παράδεισο!»
Τα φωτορυθμικά χαμηλώνουν
Και εκεί που όλα άρχισαν, απόψε τελειώνουν!

Μου λένε «Γύρνα
Χρωστάς μια τελευταία παράσταση στο προαύλιο!»
Μου λένε «Ξύπνα
Ξεθάψαμε απόψε το παλιό σου τετράδιο!»
Μου λένε «Ξέχνα
Για λίγο, όταν θα πάμε, όταν φύγουμε στον παράδεισο!»
Τα φωτορυθμικά χαμηλώνουν
Και εκεί που όλα άρχισαν, απόψε τελειώνουν!

[Outro]
Άλλο ένα βράδυ που δεν ξέρω αν κοιμάμαι
Και ν' ανοίξω την ντουλάπα φοβάμαι
Τα φαντάσματα το βράδυ χορεύουν
Κι οι φωνές στο κεφάλι μου

[thanosskillet]

Το mastering είναι αισθητό μάγκες... ουάου <3

[lydiagrantza]

ΓΎΡΝΑ ΧΡΩΣΤΑΣ ΜΙΑ ΤΕΛΕΥΤΑΊΑ ΠΑΡΆΣΤΑΣΗ ΣΤΟ ΠΡΟΑΎΛΙΟ 😭

[σιλιαα-οξ]

Η τελευταία παράσταση στο προαύλιο: ...έλεγα πως ήρθα μόνος αλλά οι μάγισσες μου στήσανε παγίδα, μια κοπέλα ήρθε πάλι απλά την λένε Μοναξιά..
Κυνήγι Μαγισσών: ... μου είπε πως οι φίλοι μεγαλώνουν και πως μια κατάρα που αν κάπως δεν λυθεί εγώ δεν θα μεγαλώνω και όταν αυτοί δεν θα χουν χρόνο, θα ρθει ξανά τι κάνω να δει.*Και μου έκαψε το μάγουλο με ένα σταυρωτό φιλί σαν απειλή κι από μέσα μου είπα "να πας στο διάβολο" και εκείνη κοντό στάθηκε στην πόρτα ψιθυρίζοντας θα πάω αλλά θα σε περιμένω κι εκεί*...

[demetriousophia]

Θα πεθάνω πριν το ακούσω το βλέπω εγώ...

[ΜαριάντζελαΦώκου]

Αυτός ο δίσκος είναι ότι καλύτερο μου συνέβη το πρώτο 13 του 2021!!!! 👏🏻❤️😍

[aridly]

Κάτι τέτοια τραγούδια μου θυμίζουν γιατί ξεκίνησα να ακούω σολ

[pakispakakis]

Κάποιος μου είπε πως μεγάλωσα, ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας κι ας μην κρυβόμαστε καν στο προαύλιο πια, γιατί κανείς δε θα πει να πάμε για μάθημα. Δε σε βλέπω και πουθενά... Ίσως να πήρες απουσία, μα η ουσία είναι πως κάποτε σε ήξερα απ' όλους πιο καλά και τώρα σ' έχω δει σε φωτογραφίες με φίλους να ποζάρεις κι αναρωτιέμαι αν έχεις τα ίδια άγχη που είχες παλιά, γιατί κάποτε σε ήξερα, βλέπεις, και σ' είχα μισοερωτευτεί, όπως συνήθως, και κυρίως ερωτεύτηκα το γεγονός πως απείχες κάπως από όλα όσα τείνω να ερωτεύομαι συνήθως. Λες κι η συνήθεια έχει πια το ίδιο νόημα, λες κι είμαστε τα ίδια παιδιά, με το ίδιο φρόνημα, απλά λίγο πιο φρόνιμα και με φρονιμίτες στα χαμόγελα. Και θα μου πεις γιατί τα γράφω όλα αυτά· «Γιατί το παρελθόν το ξεκλειδώνω μέσα από κορίτσια» κι είναι άδικο να λένε το στίχο μου "ερωτικό", ενώ απλά είμαι ένα αγώρι που κρατά ένα φακό και στα σκοτάδια της μνήμης μου αναζητώ το βράδυ εκείνο που την αυλή στολίσανε για γιορτή κι εγώ γεμάτος άγχος περπάτησα προς τη σκηνή, έσκισα μια κακή σελίδα, πριν χαρίσω το τετράδιο, κι ανέβηκα να πω ένα τραγούδι στο προαύλιο...

Άλλο ένα βράδυ που δεν ξέρω αν κοιμάμαι και ν' ανοίξω την ντουλάπα φοβάμαι. Τα φαντάσματα το βράδυ χορεύουν κι οι φωνές στο κεφάλι μου ποτέ δε σωπαίνουν!

Μου λένε «Γύρνα, χρωστάς μια τελευταία παράσταση στο προαύλιο!». Μου λένε «Ξύπνα, ξεθάψαμε απόψε το παλιό σου τετράδιο*!». Μου λένε «Ξέχνα για λίγο, όταν θα πάμε, όταν φύγουμε στον παράδεισο!». Τα φωτορυθμικά χαμηλώνουν και εκεί που όλα άρχισαν, απόψε τελειώνουν!

«Μαλάκα, το παιδί τα λέει καλά· ποιος το περίμενε;»· αυτή η γαμημένη ατάκα είναι η ζωή μου όλη, λες και δεν κάνει bam από τη φάτσα το άμα ένιωθα πολλά, λες κι έχει η τέχνη συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. «Μπράβο, Μανώλη», μου λένε, «τα λες καλά, με παρόμοιο τρόπο, κι ας έχουν περάσει 10 χρόνια απ' τα 17». «Ευχαριστώ, αλλά προς τι η έκπληξη;». Το συλλογίζομαι για λίγο κι είμαι στο προαύλιο ξανά, χωρίς κορίτσι, όμως, αυτήν τη φορά, χωρίς παρέα, χωρίς τίποτα. Γύρισα πίσω, όμως γύρισε πίσω ο χρόνος· 16 ξανά. Πήρα ό, τι ήθελα, αλλά θυμήθηκα πόσο μισούσα νά 'μαι μόνος. Με μια μπάλα πάλι παίζω πάσες απαλά στον τοίχο κι αυτός, σα φίλος που με ξέρει από παλιά, τη στέλνει πίσω και τα νέα μου σχεδόν με ρωτά, αλλά του λέω «δεν έχω έρθει μέχρι εδώ για να μιλήσω· έχω έρθει για τη συναυλία, μα το μέρος είναι άδειο και τα πάντα στο προαύλιο σκοτεινά». Έλεγα πως ήρθα μόνος, αλλά οι μάγισσες μου στήσανε παγίδα· με κοπέλα ήρθα πάλι, απλά τη λένε Μοναξιά.

Άλλο ένα βράδυ που δεν ξέρω αν κοιμάμαι και ν' ανοίξω την ντουλάπα φοβάμαι. Τα φαντάσματα το βράδυ χορεύουν κι οι φωνές στο κεφάλι μου ποτέ δε σωπαίνουν!

Μου λένε «Γύρνα, χρωστάς μια τελευταία παράσταση στο προαύλιο!». Μου λένε «Ξύπνα, ξεθάψαμε απόψε το παλιό σου τετράδιο*!». Μου λένε «Ξέχνα για λίγο, όταν θα πάμε, όταν φύγουμε στον παράδεισο!». Τα φωτορυθμικά χαμηλώνουν και εκεί που όλα άρχισαν, απόψε τελειώνουν!

Άλλο ένα βράδυ που δεν ξέρω αν κοιμάμαι και ν' ανοίξω την ντουλάπα φοβάμαι. Τα φαντάσματα το βράδυ χορεύουν κι οι φωνές στο κεφάλι μου...

[crystalaggelatou]

Η ΤΈΧΝΗ έχει τα χαρακτηριστικά του Μανώλη... 📎📎📎📎📎📎📎📎📎📎📎📎

[TheMarita]

Ολοι περιμενουμε αυτη τη παρασταση στο προαυλιο.

[icarus]

Και σ' ειχα μισοερωτευτει, οπως συνηθως, και κυριως ερωτευτηκα το γεγονος πως απειχες καπως απ ολα οσα τεινω να ερωτευομαι συνηθως...
ΑΝΑΤΡΙΧΙΛΑ ΡΕ ΣΟΛ

[el.]

Λες και η συνήθεια έχει πια το ίδιο νόημα...

[argt]

ΓΥΡΝΑΑΑ ΧΡΩΣΤΑΣΣ ΜΙΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΣΤΟ ΠΡΟΑΥΛΙΟΟ🖤🖤🖤