ΙΣΩΣ

ΣΕ ΨΑΧΝΩ ΣΕ ΜΟΝΑΧΙΚΕΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ,ΣΤΟΝ ΗΛΙΟ ΤΩΝ ΓΑΛΑΖΙΩΝ ΜΑΤΙΩΝ ΣΟΥ, ΣΤΟΝ ΣΥΝΝΕΦΙΑΣΜΕΝΟ
Ανοιξιάτικο ουρανό. Στις ανθισμένες αμυγδαλιές στην άκρη του δρόμου,στις θάλασσες του κόσμου.
Μπορεί στην ουτοπία των ονείρων μου,στο πέταγμα του γλάρου πάνω στο αφρισμένο κύμα. Στον ήχο του καλοκαιριού πού έρχεται, στο νυχτερινό ψιθύρισμα των τριζονιών,στο κάλεσμα ενός τρελού χορού με την μελωδία των τζιτζικιών & το άρωμα του πεύκου. Στις εικόνες που περνούν από μπροστά μου σαν κινηματογραφική ταινία σε μοναχικές διαδρομές.Εικόνες πού περνούν γρήγορα,
& με συνοδεύουν σε ένα ταξίδι ονείρων με τον αέρα που σφυρίζει στα τζάμια του αυτοκινήτου & τον δρόμο πού φεύγει μέσ’τον χρόνο πίσω μου αφήνοντας μέσα από το μισάνοιχτο τζάμι το μεθυστικό άρωμα των ανθών της πορτοκαλιάς & της λεμονιάς.Συνεπαρμένος ακόμη με το άρωμα του κορμιού σου. Να λοιπόν στην άκρη του ουρανού ξετυλίγεται το γαλάζιο του με αυτό της θάλασσας. Μία φωνή μου λέει να συνεχίσω άλλα 20 χιλιόμετρα,αλήθεια δεν ξέρω να μετρήσω την απόσταση αυτή από την Τροία του μυθικού Οδυσσέα έως την Ιθάκη του. Την πραγματικότητα από το όνειρο. Τα χιλιόμετρα φεύγουν σαν άπιαστο νερό φεύγουν,κυλάνε δεν ξέρω μπορεί ! Να ανταμώσουμε στην επόμενη στροφή του δρόμου . Ίσως σε κάποιο τραγούδι πού ψιθυρίσαμε οι δύο μας, χορεύοντας ένα ονειρικό ταγκό.
Ε πάνω στον αστερισμό της Ανδρομέδας ΙΣΩΣ!!!