Κι αν ήσουν εσύ; (Μαρία Φαραντούρη - Σχολείο Φυλακών Κέρκυρας) 21/09/22

"Κι αν ήσουν εσύ; "

Performance για το μεταναστευτικό.

Τέσσερις πρόσφυγες μαθητές κρατούμενοι διηγούνται ζωντανά την εμπειρία μετανάστευσής τους. Ένας θρύλος της μουσικής τους τραγουδά τον "Ναυαγό" του Μ. Θεοδωράκη έξω από τα τείχη της φυλακής.

Πρόκειται για καλλιτεχνικό δρώμενο που έλαβε χώρα στις 21 Σεπτεμβρίου 2022 την ώρα του ηλιοβασιλέματος με τη μορφή performance, συμμετοχή του Σχολείου Φυλακών Κέρκυρας στο πρόγραμμα "Κι αν ήσουν εσύ;" της περιόδου 2022.

Βασική ιδέα και στόχος της δράσης είναι η ανάδειξη της βιωματικής εμπειρίας των μαθητών-κρατουμένων του Σχολείου Φυλακών Κέρκυρας αναφορικά με την πορεία μετανάστευσής τους από τους τόπους καταγωγής τους μέχρι το Κατάστημα Κράτησης Κέρκυρας.

Στο λόφο του Σωτήρος στην πόλη της Κέρκυρας, με οπτική επαφή στα παράθυρα του Σχολείου Φυλακών, οι συγκεντρωμένοι φίλοι του σχολείου είχαν την ευκαιρία ν' ακούσουν ζωντανά τις αληθινές και εξαιρετικές ιστορίες τεσσάρων μαθητών-κρατουμένων για την περιπέτειά τους μέσα από την θάλασσα και για τους λόγους που τους κίνησαν ν' αφήσουν τις πατρίδες τους. Τις διηγήσεις τους συνόδευσαν μουσικά οι εκλεκτοί μουσικοί του Μουσικού Σχολείου Κέρκυρας κοι Αντρέας Βλάχος, Σπύρος Ράλλης, Γιώργος Πρίφτης υπό τη διεύθυνση του Γιάννη Κουτάγιαρ πάνω σε ηχητικό μοτίβο του τραγουδιού "ο Ναυαγός" του Μ. Θεοδωράκη.

Κορυφαία στιγμή της εκδήλωσης όταν ο θρύλος της μουσικής μας κα Μαρία Φαραντούρη τραγούδησε το τραγούδι σε κλίμα μυσταγωγίας.

Το «κι αν ήσουν εσύ;» είναι ένα πρόγραμμα ευαισθητοποίησης της ευρύτερης εκπαιδευτικής κοινότητας στα ανθρώπινα δικαιώματα και σε θέματα προσφύγων με βιωματικές δραστηριότητες, και τεχνικές θεάτρου και εκπαιδευτικού δράματος.
Υλοποιείται από τον Φεβρουάριο 2015 από το Πανελλήνιο Δίκτυο για το Θέατρο στην Εκπαίδευση σε συνεργασία με την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες.

___________________________

Η ιστορία που ακούγεται στο απόσπασμα:

" Εγώ είμαι από τη Συρία, από την πόλη Aleppo. Εκεί γεννήθηκα και μεγάλωσα. Είναι μια μεγάλη πόλη, με πολλά εργοστάσια. Είναι ξακουστή σε όλες τις αραβικές χώρες για την πολύ καλή κουζίνα της. Επίσης για το φιστίκι της. Όμως όλα αυτά άλλαξαν. Το 2011 ξεκίνησε πόλεμος. Εγώ ήμουν φαντάρος τότε. Πολέμησα δυο χρόνια για τη χώρα μου. Στη χώρα έγινε μεγάλη καταστροφή. Βόμβες, ερείπια παντού. Πεθαμένοι στους δρόμους και κανείς δεν βρισκόταν να τους θάψει. Γυναίκες, μικρά παιδιά που κλαίγανε. Μια μέρα οδηγούσα. Μέσα στο αμάξι δίπλα μου ήταν ο αδελφός μου. Έφαγε μια σφαίρα στο κεφάλι από το πουθενά, δεν κατάλαβα από πού και πέθανε μπροστά στα μάτια μου.
Φταίγαμε κι εμείς. Μπλέξαμε σε εμφύλιο πόλεμο.
Αλλά τα πράγματα έγιναν χειρότερα όταν μπήκαν μέσα οι ξένοι: Τούρκοι, Ρούσσοι, Ιρανοί. Κι όταν ήρθε ο ISIS τα πράγματα έγιναν ακόμη πιο δύσκολα. Έσφαζαν ανθρώπους μπροστά στα μάτια μας και τους έκοβαν τα κεφάλια και έπαιζαν με τα κεφάλια ποδόσφαιρο σαν να ήταν μπάλες.
Έτσι αποφάσισα να φύγω. Δεν έψαχνα ένα καλύτερο μέλλον, ήθελα μόνο να ζήσω, να γλιτώσω από τις σφαίρες και τις βόμβες. Φύγαμε μαζί με την οικογένειά μου. Περάσαμε στην Τουρκία. Στα σύνορα μας πυροβολούσαν. Γλιτώσαμε από θαύμα. Κάτσαμε λίγο καιρό στην Τουρκία και αποφασίσαμε να έρθουμε στην Ελλάδα. Πληρώσαμε 3,5 χιλιάρικα. Κι ήρθαμε από το Τσανάκαλε στην Μυτιλήνη. Στην βάρκα ήμασταν 40 άτομα, με πολλά μικρά παιδιά και βρέφη. Κάποιοι φορούσαμε σωσίβιο, κάποιοι όχι. Το λιμενικό μας έπιασε στη θάλασσα και πήγαμε στο καμπ. Εκεί κάτσαμε για τρεις μήνες. Δεν περνάει μια μέρα που να μην σκέφτομαι την Συρία.

Νομίζω το ίδιο θα έκανες κι αν ήσουν εσύ. "

[zagouraeugenia]

Μοναδική εμπειρία!Σας ευχαριστούμε γι'αυτ'ο!

[kostasmagos]

Θερμά συγχαρητήρια σε όλες και όλους που συμμετείχαν και εμνεύστηκαν αυτή τη δράση! Τέτοιες δράσεις δημιουργούν 'ρωγμές' στους τοίχους των φυλακών, ρωγμές που αφήνουν να περάσει το φως και η ελπίδα σε ένα αδιέξοδο και σκοτεινό σωφρονιστικό σύστημα!

[epopteia]

Όταν η γραφή, όταν η μουσική, όταν η παιδεία υψώνονται πάνω από τείχη, πάνω από φυλακές, πάνω από σύνορα μπορούν και να υπερασπιστούν την ομορφιά και την ελπίδα...

[ΚΩΛΕΣΗΣΚΥΡΙΑΚΟΣ]

Η ιστορία που ακούγεται στο απόσπασμα:

" Εγώ είμαι από τη Συρία, από την πόλη Aleppo. Εκεί γεννήθηκα και μεγάλωσα. Είναι μια μεγάλη πόλη, με πολλά εργοστάσια. Είναι ξακουστή σε όλες τις αραβικές χώρες για την πολύ καλή κουζίνα της. Επίσης για το φιστίκι της. Όμως όλα αυτά άλλαξαν. Το 2011 ξεκίνησε πόλεμος. Εγώ ήμουν φαντάρος τότε. Πολέμησα δυο χρόνια για τη χώρα μου. Στη χώρα έγινε μεγάλη καταστροφή. Βόμβες, ερείπια παντού. Πεθαμένοι στους δρόμους και κανείς δεν βρισκόταν να τους θάψει. Γυναίκες, μικρά παιδιά που κλαίγανε. Μια μέρα οδηγούσα. Μέσα στο αμάξι δίπλα μου ήταν ο αδελφός μου. Έφαγε μια σφαίρα στο κεφάλι από το πουθενά, δεν κατάλαβα από πού και πέθανε μπροστά στα μάτια μου.
Φταίγαμε κι εμείς. Μπλέξαμε σε εμφύλιο πόλεμο.
Αλλά τα πράγματα έγιναν χειρότερα όταν μπήκαν μέσα οι ξένοι: Τούρκοι, Ρούσσοι, Ιρανοί. Κι όταν ήρθε ο ISIS τα πράγματα έγιναν ακόμη πιο δύσκολα. Έσφαζαν ανθρώπους μπροστά στα μάτια μας και τους έκοβαν τα κεφάλια και έπαιζαν με τα κεφάλια ποδόσφαιρο σαν να ήταν μπάλες.
Έτσι αποφάσισα να φύγω. Δεν έψαχνα ένα καλύτερο μέλλον, ήθελα μόνο να ζήσω, να γλιτώσω από τις σφαίρες και τις βόμβες. Φύγαμε μαζί με την οικογένειά μου. Περάσαμε στην Τουρκία. Στα σύνορα μας πυροβολούσαν. Γλιτώσαμε από θαύμα. Κάτσαμε λίγο καιρό στην Τουρκία και αποφασίσαμε να έρθουμε στην Ελλάδα. Πληρώσαμε 3, 5 χιλιάρικα. Κι ήρθαμε από το Τσανάκαλε στην Μυτιλήνη. Στην βάρκα ήμασταν 40 άτομα, με πολλά μικρά παιδιά και βρέφη. Κάποιοι φορούσαμε σωσίβιο, κάποιοι όχι. Το λιμενικό μας έπιασε στη θάλασσα και πήγαμε στο καμπ. Εκεί κάτσαμε για τρεις μήνες. Δεν περνάει μια μέρα που να μην σκέφτομαι την Συρία.

Νομίζω το ίδιο θα έκανες κι αν ήσουν εσύ. "