filmov
tv
O29. Γεωργάκη Α., Μπογδάνης Γ., Πασχάλης Β., Τερζής Γ.
Показать описание
O29. ΑΣΚΗΣΙΟΓΕΝΗΣ ΜΥΪΚΟΣ ΜΙΚΡΟΤΡΑΥΜΑΤΙΣΜΟΣ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΑΣΚΗΣΗ ΜΕ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΙΣ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΙΑΙΑ ΕΞΑΝΤΛΗΣΗ
Γεωργάκη Α., Μπογδάνης Γ., Πασχάλης Β., Τερζής Γ.
Σκοπός της μελέτης ήταν η διερεύνηση του πιθανού μυϊκού μικροτραυματισμού μετά από άσκηση με αντιστάσεις όπου κάθε σειρά εκτελέστηκε μέχρι τη στιγμιαία εξάντληση. Έντεκα γυναίκες (ηλικία: 23,6±3,1 έτη, σωματική μάζα: 60,6±6,5 kg, ανάστημα: 166,3±3,5 cm) χωρίς εμπειρία σε συστηματική άσκηση με αντιστάσεις, εκτέλεσαν με το ένα άκρο 6 σειρές στην κάμψη αγκώνα με αλτήρα σε ένταση 70% 1ΜΑΕ ως τη στιγμιαία εξάντληση σε κάθε σειρά. Δέκα λεπτά αργότερα, το αντίθετο άκρο εκτέλεσε την ίδια άσκηση αλλά έχοντας μοιράσει τον αριθμό των επαναλήψεων σε 10 σειρές, έτσι ώστε να αποφευχθεί η στιγμιαία εξάντληση. Πριν, 1 ώρα και 24, 48, 72, 96 ώρες μετά το ασκησιογενές ερέθισμα, αξιολογήθηκαν η μέγιστη ισομετρική δύναμη κατά την κάμψη αγκώνα, η υποκειμενική αίσθηση του πόνου, το εύρος κίνησης, το πάχος και η ένταση υπερηχογραφικής απεικόνισης των καμπτήρων μυών της άρθρωσης του αγκώνα. Τα αποτελέσματα αναλύθηκαν με ανάλυση διακύμανσης επαναλαμβανόμενων μετρήσεων δύο παραγόντων με επίπεδο στατιστικής σημαντικότητας p0,05. Η μυϊκή δύναμη μειώθηκε σημαντικά για το άκρο άσκησης μέχρι την εξάντληση και η μείωση αυτή διατηρήθηκε 4 ημέρες μετά (F= 23,759, p0,001). Αντίθετα, στο άκρο που προπονήθηκε χωρίς να φτάσει στην εξάντληση, η δύναμη μειώθηκε μόνο αμέσως μετά την άσκηση. Επιπλέον, μόνο στο άκρο προπόνησης μέχρι την εξάντληση προκλήθηκε αύξηση του μυϊκού πόνου (F= 4,616, p0,01) και αύξηση της έντασης υπερηχογραφικής απεικόνισης του πρόσθιου βραχιόνιου και του δικεφάλου βραχιόνιου μυός (p0,001). Συμπερασματικά, η εκτέλεση άσκησης με αντιστάσεις ως τη στιγμιαία εξάντληση θα πρέπει να συνυπολογίζεται στους παράγοντες του μυϊκού μικροτραυματισμού ώστε να εφαρμόζεται ή όχι, σύμφωνα με τον προπονητικό στόχο.
Γεωργάκη Α., Μπογδάνης Γ., Πασχάλης Β., Τερζής Γ.
Σκοπός της μελέτης ήταν η διερεύνηση του πιθανού μυϊκού μικροτραυματισμού μετά από άσκηση με αντιστάσεις όπου κάθε σειρά εκτελέστηκε μέχρι τη στιγμιαία εξάντληση. Έντεκα γυναίκες (ηλικία: 23,6±3,1 έτη, σωματική μάζα: 60,6±6,5 kg, ανάστημα: 166,3±3,5 cm) χωρίς εμπειρία σε συστηματική άσκηση με αντιστάσεις, εκτέλεσαν με το ένα άκρο 6 σειρές στην κάμψη αγκώνα με αλτήρα σε ένταση 70% 1ΜΑΕ ως τη στιγμιαία εξάντληση σε κάθε σειρά. Δέκα λεπτά αργότερα, το αντίθετο άκρο εκτέλεσε την ίδια άσκηση αλλά έχοντας μοιράσει τον αριθμό των επαναλήψεων σε 10 σειρές, έτσι ώστε να αποφευχθεί η στιγμιαία εξάντληση. Πριν, 1 ώρα και 24, 48, 72, 96 ώρες μετά το ασκησιογενές ερέθισμα, αξιολογήθηκαν η μέγιστη ισομετρική δύναμη κατά την κάμψη αγκώνα, η υποκειμενική αίσθηση του πόνου, το εύρος κίνησης, το πάχος και η ένταση υπερηχογραφικής απεικόνισης των καμπτήρων μυών της άρθρωσης του αγκώνα. Τα αποτελέσματα αναλύθηκαν με ανάλυση διακύμανσης επαναλαμβανόμενων μετρήσεων δύο παραγόντων με επίπεδο στατιστικής σημαντικότητας p0,05. Η μυϊκή δύναμη μειώθηκε σημαντικά για το άκρο άσκησης μέχρι την εξάντληση και η μείωση αυτή διατηρήθηκε 4 ημέρες μετά (F= 23,759, p0,001). Αντίθετα, στο άκρο που προπονήθηκε χωρίς να φτάσει στην εξάντληση, η δύναμη μειώθηκε μόνο αμέσως μετά την άσκηση. Επιπλέον, μόνο στο άκρο προπόνησης μέχρι την εξάντληση προκλήθηκε αύξηση του μυϊκού πόνου (F= 4,616, p0,01) και αύξηση της έντασης υπερηχογραφικής απεικόνισης του πρόσθιου βραχιόνιου και του δικεφάλου βραχιόνιου μυός (p0,001). Συμπερασματικά, η εκτέλεση άσκησης με αντιστάσεις ως τη στιγμιαία εξάντληση θα πρέπει να συνυπολογίζεται στους παράγοντες του μυϊκού μικροτραυματισμού ώστε να εφαρμόζεται ή όχι, σύμφωνα με τον προπονητικό στόχο.