filmov
tv
OXYBRAIN - Ηλιοστάσιο
Показать описание
Στίχοι / Ερμηνεία: OXYBRAIN
Μουσική Παραγωγή: SUMO
Μίξη / Προγραμματισμός: SUMO
Mastering: ΛΟΓΟΥ ΧΑΡΙΝ
Ηχογράφηση: RED FRAME STUDIO (SUMO)
Γραφιστική Επιμέλεια: LEPSIS DESIGN
________________________________________________
OXYBRAIN
SUMO
ΛΟΓΟΥ ΧΑΡΙΝ
RED FRAME STUDIO
LEPSIS DESIGN
________________________________________________
Στίχοι:
Μου μίλαγε για θάνατο κι ας ήταν μόνο δέκα
τον πόνο τον αθάνατο που νίκησε η γυναίκα
μου μίλαγε για τη ζωή λες κι είδε ζήσει δύο
πώς γίνεται ο άνθρωπος από σκυφτός θηρίο
Μου έλεγε για τα πουλιά που όλο αλλάζουν τόπο
σαν την ελευθερία πετούν, χτίζουν φωλιές με κόπο
πώς ψάχνουνε τη ζεστασιά σαν έρθουνε τα κρύα
και πώς κοράκια γίνονται και σκίζουνε τη λεία
Μου μίλαγε για έρωτα που μοιάζει με πηγάδι
πώς ξεδιψούνε στόματα και πώς διψούν για χάδι
μου μίλαγε για ήρωες που ζουν στα παραμύθια
πως δεν υπάρχουν δράκοι που δε ζήτησαν βοήθεια
Μου έλεγε πως αγαπά τη φύση και τα ζώα
και πως εμείς οι άνθρωποι δολοφονούμε αθρόα
πως χτιζουνε τις φυλακές για έθνη και σημαίες
και πως δε φυλακίζονται αξίες και ιδέες
Μου έγραφε ποιήματα στα πλαίσια των βιβλίων
η τέχνη μου πε φίλε μου είναι για τους μονάχους
μου άφηνε κυκλάμινα σε θήκες βινυλίων
γιατί η τέχνη που αγαπώ ανθίζει και στους βράχους
----
Ήταν παιδί που όλο μίλαγε για θάνατο
είχε στις τσέπες του φωτιά, νερό αθάνατο
ήταν παιδί μονάχα κι όλοι το σκοτώσατε
αφού ποτε δε θέλατε ποτέ να νιώσετε
ήταν παιδι που όλο μίλαγε για έρωτα
είχε στα χέρια του αστέρια αξημέρωτα
ήταν παιδι μα είχε ίσκιο πολλαπλάσιο
σκέπασε ολόκληρη τη γη στο ηλιοστάσιο
----
Μου μίλαγε για αστερισμούς στις εκβολές του Ρήνου
σχημάτιζε στον πίνακα το Άλφα της Καμίνου
και μου 'λεγε ποσο μικροί φαινόμαστε από πάνω
και πόσο αίμα χύνεται για να υπάρχει πάνω
Μου έγραφε τετράστιχα και μου τα τραγουδούσε
ρωτούσε λέξεις άγνωστες και έπειτα γελούσε
και μου 'λεγε πόσο μικροί φαινόμαστε οι μεγάλοι
και πόση γνώση κρύβουνε στα πρέπει οι δασκάλοι
Μου μίλαγε για δάκρυα που χύνουν οι μητέρες
τον πονο τους για τα παιδιά σαν έρθουν μαύρες μέρες
και μου πε στη Νεκρόπολη πως χάθηκε η ελπίδα
εκείνο το ξημέρωμα που κάηκε η πατρίδα
Μου έδωσε την πένα του να γράψω για εκείνο
πρωτού προλάβει και χαθεί στο κλάμα και το θρήνο
πρωτού προλάβει και χαθεί μου 'πε το όραμά του
όμως δε μου φανέρωσε ποτέ το όνομά του
Κάποιοι τον είπαν πρίγκιπα, για μένα ήταν δέκα
τώρα σκεπάζει όλη τη γη με ίσκιο πολλαπλάσιο
ήταν ελπίδα γόνιμη μες στων νεκρών τη Μέκα
να πέσουνε τα τείχη της σ' αυτό το ηλιοστάσιο
----
Ήταν παιδί που όλο μίλαγε για θάνατο
είχε στις τσέπες του φωτιά, νερό αθάνατο
ήταν παιδί μονάχα κι όλοι το σκοτώσατε
αφού ποτε δε θέλατε ποτέ να νιώσετε
ήταν παιδι που όλο μίλαγε για έρωτα
είχε στα χέρια του αστέρια αξημέρωτα
ήταν παιδι μα είχε ίσκιο πολλαπλάσιο
σκέπασε ολόκληρη τη γη στο ηλιοστάσιο
----
Μουσική Παραγωγή: SUMO
Μίξη / Προγραμματισμός: SUMO
Mastering: ΛΟΓΟΥ ΧΑΡΙΝ
Ηχογράφηση: RED FRAME STUDIO (SUMO)
Γραφιστική Επιμέλεια: LEPSIS DESIGN
________________________________________________
OXYBRAIN
SUMO
ΛΟΓΟΥ ΧΑΡΙΝ
RED FRAME STUDIO
LEPSIS DESIGN
________________________________________________
Στίχοι:
Μου μίλαγε για θάνατο κι ας ήταν μόνο δέκα
τον πόνο τον αθάνατο που νίκησε η γυναίκα
μου μίλαγε για τη ζωή λες κι είδε ζήσει δύο
πώς γίνεται ο άνθρωπος από σκυφτός θηρίο
Μου έλεγε για τα πουλιά που όλο αλλάζουν τόπο
σαν την ελευθερία πετούν, χτίζουν φωλιές με κόπο
πώς ψάχνουνε τη ζεστασιά σαν έρθουνε τα κρύα
και πώς κοράκια γίνονται και σκίζουνε τη λεία
Μου μίλαγε για έρωτα που μοιάζει με πηγάδι
πώς ξεδιψούνε στόματα και πώς διψούν για χάδι
μου μίλαγε για ήρωες που ζουν στα παραμύθια
πως δεν υπάρχουν δράκοι που δε ζήτησαν βοήθεια
Μου έλεγε πως αγαπά τη φύση και τα ζώα
και πως εμείς οι άνθρωποι δολοφονούμε αθρόα
πως χτιζουνε τις φυλακές για έθνη και σημαίες
και πως δε φυλακίζονται αξίες και ιδέες
Μου έγραφε ποιήματα στα πλαίσια των βιβλίων
η τέχνη μου πε φίλε μου είναι για τους μονάχους
μου άφηνε κυκλάμινα σε θήκες βινυλίων
γιατί η τέχνη που αγαπώ ανθίζει και στους βράχους
----
Ήταν παιδί που όλο μίλαγε για θάνατο
είχε στις τσέπες του φωτιά, νερό αθάνατο
ήταν παιδί μονάχα κι όλοι το σκοτώσατε
αφού ποτε δε θέλατε ποτέ να νιώσετε
ήταν παιδι που όλο μίλαγε για έρωτα
είχε στα χέρια του αστέρια αξημέρωτα
ήταν παιδι μα είχε ίσκιο πολλαπλάσιο
σκέπασε ολόκληρη τη γη στο ηλιοστάσιο
----
Μου μίλαγε για αστερισμούς στις εκβολές του Ρήνου
σχημάτιζε στον πίνακα το Άλφα της Καμίνου
και μου 'λεγε ποσο μικροί φαινόμαστε από πάνω
και πόσο αίμα χύνεται για να υπάρχει πάνω
Μου έγραφε τετράστιχα και μου τα τραγουδούσε
ρωτούσε λέξεις άγνωστες και έπειτα γελούσε
και μου 'λεγε πόσο μικροί φαινόμαστε οι μεγάλοι
και πόση γνώση κρύβουνε στα πρέπει οι δασκάλοι
Μου μίλαγε για δάκρυα που χύνουν οι μητέρες
τον πονο τους για τα παιδιά σαν έρθουν μαύρες μέρες
και μου πε στη Νεκρόπολη πως χάθηκε η ελπίδα
εκείνο το ξημέρωμα που κάηκε η πατρίδα
Μου έδωσε την πένα του να γράψω για εκείνο
πρωτού προλάβει και χαθεί στο κλάμα και το θρήνο
πρωτού προλάβει και χαθεί μου 'πε το όραμά του
όμως δε μου φανέρωσε ποτέ το όνομά του
Κάποιοι τον είπαν πρίγκιπα, για μένα ήταν δέκα
τώρα σκεπάζει όλη τη γη με ίσκιο πολλαπλάσιο
ήταν ελπίδα γόνιμη μες στων νεκρών τη Μέκα
να πέσουνε τα τείχη της σ' αυτό το ηλιοστάσιο
----
Ήταν παιδί που όλο μίλαγε για θάνατο
είχε στις τσέπες του φωτιά, νερό αθάνατο
ήταν παιδί μονάχα κι όλοι το σκοτώσατε
αφού ποτε δε θέλατε ποτέ να νιώσετε
ήταν παιδι που όλο μίλαγε για έρωτα
είχε στα χέρια του αστέρια αξημέρωτα
ήταν παιδι μα είχε ίσκιο πολλαπλάσιο
σκέπασε ολόκληρη τη γη στο ηλιοστάσιο
----