ΙΣΤΟΡΙΑ :ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΓΙΑΝΝΙΤΣΟΧΩΡΙΟΥ

Πριν το ’40 το πρώτο σχολείο ήταν στο σπίτι του Θοδωράκη Κόλλια με δασκάλα την Πολυζωπούλου Ελένη. Το δε πρώτο επίσημο δημοτικό σχολείο του χωριού ήταν στου Κανελλόπουλου το σπιτάκι. Εκεί που είναι τώρα το σπίτι του Κώστα Τριγάζη. Πρώτος δάσκαλος, από το ’43 έως το ’46, ήταν ο Γεώργιος Αγγελόπουλος από τη Λυνίστενα. Μετά από αυτόν σε διάφορα σπίτια, των Ανδρέα Μπάκα, Παν. Γαλάνη, Θ. Κόλλια, Νιόνιου Τσίγγανου και Γιαν. Γεντίμη έκανε το δάσκαλο ο Αναστάσιος Κόλλιας. Ο δεύτερος δάσκαλος ήταν κάποιος Παπαγεωργίου, από τον Κακόβατο και μετά ο Ιωάννης Γιωργούλιας από την Καλαμάτα. Ο επόμενος δάσκαλος, ο Θανάσης Αρβανίτης από τη Ζαχάρω, ήταν αυτός με τη μεγαλύτερη θητεία στον χωριό. Πρέπει να πρωτοήρθε το 1947 ή ΄48. Τα μετέπειτα χρόνια και λίγο μετά οι δάσκαλοι και δασκάλες που έκαναν στο χωριό ήταν: Βαγγελιώ Τζαμαλούκα από τη Ζαχάρω . Γεώργιος Βάγιας από τη Ζούρτσα . Κνσταντίνος Λουριδάς από τον Κακόβατο . Αγησίλαος Γιωργούλιας από την Άλβενα . Δημήτριος Νικολόπουλος από τη Ζαχάρω . Μήτσος Νικολόπουλος από τη Ζαχάρω … και λοιπά.
Ο Γιαν. Γιωργούλιας αν και είχε πολυσυστηματική αναπηρία σε μεγάλο βαθμό, είχε μια ωραία γυναίκα, τη Σταυρούλα Οι μεγαλύτεροι συγχωριανοί λένε ότι ήταν τόσο πολύ αυστηρός που έβαζε τα άτακτα παιδιά, κυρίως τους Βασ. Διαμαντόπουλο, Φώτη Κανελλόπουλο και Ζώη Φωτίου, γονατιστά πάνω σε μυτερά χαλίκια με τις ώρες, κάτω από τη θρυλική αγριλιά. Καλούσε δε όλους τους μαθητές να φέρουν μια ψαχνή τσιγαρίδα για τη Σταυρούλα και όταν την περίμενε από την Καλαμάτα, τους έστελνε να βάλουν τα κεφάλια τους στις ράγες της γραμμής για να ακούσουν μήπως έρχεται το τραίνο. Καψούρα και νταλκάς ή ζήλια και φόβος; Το πιθανότερο είναι να ήταν και τα δύο.

Για πολλά χρόνια το σχολείο ήταν μονοθέσιο. Με την ανάπτυξη του χωριού και την αύξηση των μαθητών, το 1959 έγινε διθέσιο με πρώτη δασκάλα τη Βαγγελιώ Τζαμαλούκα, από τη Ζαχάρω. Τιτάνιος ο αγώνας των δασκάλων την εποχή εκείνη. Το μέσο επίπεδο των μαθητών ήταν πολύ κάτω από τη βάση. Πράγμα φυσιολογικό, αν αναλογισθούμε ότι από τη λήξη του εμφυλίου είχε περάσει μόνο μια δεκαετία. Ο κόσμος προσπαθούσε να επουλώσει τις πληγές του και έψαχνε από δω και από εκεί να εξασφαλίσει τον επιούσιο. Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες, τι όρεξη για γράμματα να έχουν τα παιδιά και πώς να αντεπεξέλθουν οι δάσκαλοι στο βαρύ και δύσκολο λειτούργημα της εκπαίδευσης; Το ένα πρόβλημα πάνω στ’ άλλο. Μέσα διδασκαλίας ανύπαρκτα. Βοήθεια και συγκατάθεση γονέων και κοινωνίας μηδενική. Μια αίθουσα για όλες τις τάξεις, ένας μαυροπίνακας, κιμωλίες, ένα απλό τραπεζάκι, θρανία και οι απαραίτητες βέργες. Οι μαθητές πολλοί, γύρω στους 55- 65, τρεις - τρεις στα θρανία και κάθε σειρά δυο τάξεις. Μια κρύα αίθουσα, αφιλόξενη και αποκαρδιωτική. Ευτυχώς που τα θρανία ήσαν γερά, ξύλινα έπιπλα. Ατέλειωτες ιστορίες υπάρχουν στη μνήμη όλων από εκείνα τα μαθητικά χρόνια. Τι να πρωτογράψουμε και ποιους ήρωες και αντιήρωες να πρωτομνημονεύσουμε;